سالمندی با تخریب بینایی، افت در پوسچر، کاهش قدرت عضلانی، تعادل و فعالیت شناختی همراه است و به کاهش فعالیت بدنی منجر می شود. هدف از انجام پژوهش حاضر، اثر دو نوع تمرین دوگانه حرکتی-حرکتی و حرکتی-شناختی بر تعادل و حافظه کاری زنان سالمند شهر تهران بود. آزمودنی های پژوهش 45 زن سالمند (میانگین سنی: 71/67 و انحراف معیار: 49/5 سال) بودند که به صورت تصادفی به سه گروه حرکتی-شناختی، حرکتی-حرکتی و کنترل تقسیم شدند. این پژوهش شامل سه مرحله پیش آزمون، تمرین ها به دو شیوه دوگانه حرکتی-حرکتی و حرکتی-شناختی و پس آزمون بود. تمرین های دوگانه حرکتی-حرکتی شامل تمرین مقاومتی به علاوه تمرین حرکتی هم زمان مانند حرکت توپ به بالا و پایین، پرتاب کیسه و نگه داشتن کیف بود. تمرین دوگانه حرکتی-شناختی نیز شامل تمرین مقاومتی به علاوه تمرین شناختی هم زمان مانند شمارش معکوس عدد، انجام محاسبات ریاضی و اسپل معکوس اسامی خاص بود. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی، روش های آماری آزمون تحلیل واریانس مرکب 3 * 2 و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. نتایج نشان داد که مقادیر حافظه کاری برای گروه تمرین حرکتی-شناختی نسبت به گروه حرکتی-حرکتی (P = 0. 005) و گروه کنترل (P = 0. 002) بیشتر است. علاوه براین، نمره های مقیاس تعادل برگ برای گروه حرکتی-شناختی و حرکتی-حرکتی در مرحله پس آزمون نسبت به پیش آزمون افزایش داشت (P = 0. 01)، اما این افزایش در گروه حرکتی-شناختی بیشتر بود. به طورکلی، براساس نتایج پژوهش، تمرین دوگانه حرکتی-شناختی به دلیل ارتقای کارکردهای عصبی به عنوان مدلی بهتر در مقایسه با تمرین حرکتی-حرکتی و حرکتی محض برای ارتقای تعادل و بهبود حافظه کاری پیشنهاد می شود.

پژوهش حاضر به صورت بالینی و با هدف مقایسه تاثیر دو روش تمرینی حرکتی-شناختی بر کارکردهای اجرایی سالمندان دارای اضافه وزن انجام شد. شرکت کنندگان تعداد 30 نفر از سالمندان 65 تا 80 ساله (میانگین سنی72 سال) شهر تهران بودند که از طریق نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. یک هفته قبل پیش آزمون (بازداری پاسخ، حافظه کاری و حل مسیله) به عمل آمد سپس به طور تصادفی به دو گروه تمرینات تکلیف منفرد (15 نفر) و تکلیف دوگانه (15 نفر) تقسیم شدند. پس از پایان جلسه دوازدهم پس آزمون به عمل آمد و دو ماه بعد نیز آزمون پیگیری گرقته شد. از آزمون آماری تحلیل واریانس مکرر برای ارزیابی یافته ها استفاده شد. نتایج نشان داد اختلاف معناداری در کارکردهای اجرایی در سه زمان پیش آزمون، پس آزمون و آزمون پیگیری وجود دارد. اما اثر تعاملی دو فاکتور گروه و زمان معنادار نیست. بنابراین دو روش تمرینی بر کارکرد اجرایی سالمندان دارای اضافه وزن اثر یکسانی دارند.

هدف تحقیق حاضر، تعیین تاثیر دو نوع برنامه تمرینی تکلیف دوگانه شناختی و حرکتی بر تعادل پویای زنان سالمند بود. به این منظور 27 نفر از سالمندان زن 60 تا 82 ساله عضو مرکز نگهداری روزانه سالمندان شهر بیرجند با روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند، سپس بر اساس نمرات پیش آزمون برخاستن و رفتن زماندار (TUG)، همتا سازی شده و در دو گروه آزمایشی تمرین دوگانه حرکتی و تمرین دوگانه شناختی و یک گروه کنترل جای گرفتند. گروه های تجربی تمرینات را به مدت چهار هفته، هفته ای سه جلسه 45 دقیقه ای انجام دادند. گروه های تمرین تکلیف دوگانه شناختی و حرکتی، همزمان با اجرای تکلیف تعادلی، به ترتیب برخی تکالیف شناختی و حرکتی را انجام می دادند. گروه کنترل نیز طی مدت اجرای تحقیق به فعالیت عادی خود ادامه داد. نتایج آزمون تحلیل واریانس مرکب (3 گروه * 2 عامل زمان) با تکرار سنجش عامل آخر نشان داد هردو نوع شیوه تمرینی تکلیف دوگانه شناختی و حرکتی باعث بهبود معنی دار در تعادل پویای سالمندان شد (05/0>p)، اما بین اثربخشی این دو روش تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0? p). از این رو می توان با طراحی تمرینات تعادلی مبتنی بر روش های تکلیف دوگانه، توانایی های شناختی و حرکتی و تقسیم مناسب توجه را بهبود بخشید و با بهبود این توانایی ها خطر زمین خوردن را در این قشر از جامعه کاهش داد.

هدف: هدف این پژوهش مقایسه میزان وابستگی به توجه در یادگیری صریح و ضمنی در دو گروه سنی سالمندان و جوانان بود.روش: ابتدا نرم افزار تخصصی ارایه محرک های متوالی، ثبت زمان و خطای پاسخ و ارایه تکلیف آد بال طراحی شد. در این نرم افزار زمان پاسخ به محرک های متوالی و تعداد خطاها ثبت می گردید. در این پژوهش دو گروه سالمند و جوان در دو وضعیت یادگیری صریح و ضمنی (چهار گروه، هر گروه 15 نفر) شرکت داده شدند. برای تحلیل یافته ها از آنالیز واریانس چند طرفه استفاده شد، به این ترتیب که اثر سن، شرایط یادگیری (صریح و ضمنی) و نوع تحریک (توالی منظم و نامنظم) برکاهش زمان پاسخ و کاهش تعداد خطاها مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: در گروه جوانان خطای پاسخ و زمان پاسخ کمتر و کارایی تکلیف دوم بیشتر بود. خطای پاسخ در شرایط ضمنی در هر دو گروه سالمند و جوان کمتر بود. در مرحله منظم خطای پاسخ و زمان پاسخ کمتر و کارایی تکلیف دوم بیشتر از مراحل نامنظم بود.بحث: تداخل تکلیف دوگانه در شرایط یادگیری ضمنی کمتر از یادگیری صریح است. بر اساس این یافته ها، یادگیری ضمنی نسبت به یادگیری صریح نیاز به توجه کمتری دارد و در شرایط تقسیم توجه (به ویژه در سالمندان)، بهتر است از شرایط یادگیری ضمنی استفاده شود.

هدف: هدف پژوهش حاضر، ارزیابی نقص تقسیم توجه،در بیماران آلزایمر (AD) با استفاده از روش تکلیف دوگانه است، تا مشخص شود که آیا از این روش می توان برای تشخیص زودهنگام AD استفاده کرد یا خیر.مواد و روش ها: 23 فرد مسن (یازده زن و دوازده مرد) به طور داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند: سیزده بیمار AD و ده فرد مسن سالم گروه کنترل. کاربندی آزمایشی شامل کوشش های مجزا و و همزمان با دو سطح دشواری بود. در وضعیت تک کاره از شرکت کنندگان خواسته شد ماه های سال را با ترتیب معمولی (آسان) و معکوس (دشوار) پشت سرهم بیان کنند. آنها یک تکلیف بینایی، فضایی، حرکتی کامپیوتری از نوع پیگردی را نیز اجرا کردند. در وضعیت دوگانه، شرکت کنندگان همزمان با اجرای تکلیف پیگردی، یکی از تکالیف یادآوری ماه های سال را نیز اجرا می کردند.یافته ها: یک اثر تعاملی (بیماری×سطح دشواری) معنادار مشاهده شد. به این صورت که، در بیماران AD افت عملکرد اجرای همزمان دو تکلیف تابع سطح دشواری تکلیف بود، در حالی که برای افراد مسن گروه کنترل این گونه نبود.نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر درک ما در زمینه نقص های توجه بیماران AD را افزایش می دهد و نیز نشان می دهد در ارزیابی توجه افراد مبتلا به مشکلات شناختی، باید نقش بار شناختی تکالیف بکار رفته در روش تکلیف دوگانه نیز به عنوان یک عامل میانجی در نظر گرفته شود.

مقدمه و اهدافپژوهش حاضر با هدف تاثیر تمرینات نوروفیدبک بر تکالیف دوگانه حرکتی و شناختی مردان سالمند انجام شد.مواد و روش هاروش تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی بوده که با روش پژوهشی پیش آزمون- پس آزمون انجام شد. جامعه مورد مطالعه، سالمندان شهر تبریز با میانگین سنی 60 سال به بالا بودند که به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. 30 سالمند پس از ورود به مطالعه به صورت تصادفی در یکی از دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. آزمون برخاستن و حرکت کردن زماندار تحت دو شرایط تکلیف دوگانه حرکتی- تعادل (اجرای آزمون همراه با حمل فنجان پر آب) و تکلیف دوگانه شناختی- تعادل (اجرای آزمون همراه با شمارش معکوس اعداد تصادفی)، قبل و بعد از یک دوره تمرینی نوروفیدبک (به مدت 15جلسه 30 دقیقه ای در مدت 5 هفته و هر هفته 3 جلسه) اندازه گیری شد. داده های تحقیق با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شد.یافته هانتایج بدست آمده نشان داد که تمرینات نوروفیدبک به طور معناداری عملکرد تکلیف دوگانه حرکتی سالمندان را افزایش داد (P=0.001) ولی در عملکرد تکلیف دوگانه شناختی با اینکه روند بهبود صورت گرفته بود، اما تفاوت معنی داری در پس آزمون این تکلیف مشاهده نشد (P=0.051).نتیجه گیرینتایج بیان می کند که پروتکل تعادلی نوروفیدبک موجب بهبود عملکرد تعادلی تحت شرایط تکالیف دوگانه، خصوصا تکلیف دوگانه حرکتی می باشد.

مقدمه و اهداف: امروزه دسترسی یکی از تکالیف رایج روزانه زندگی می باشد و از آنجایی که اغلب تکالیف روزانه زندگی هم زمان با تکالیف شناختی همراه است، باعث افت عمکلرد در تکلیف اصلی می شود. بهبود ثبات پاسچر باعث بهبود این عملکرد در شرایط متفاوت می باشد؛ بدین منظور هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر تمرین ثابت (زمان واکنش ساده) و متغیر تصادفی (زمان واکنش انتخابی) بر کنترل پیش بینانه پاسچر تحت تکلیف دوگانه شناختی می باشد. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر 16 دانشجوی دختر راست دست با میانگین سنی 3. 18± 27. 18 سال در یک طرح تحقیق با پیش آزمون-پس آزمون گروه تصادفی شرکت کردند. برای ارزیابی بزرگی کنترل پیش بینانه پاسچر از شاخص سرعت متوسط و جابه جایی مرکز فشار پا با استفاده از صفحه نیرو قبل از شروع حرکت دسترسی تحت تکلیف دوگانه شناختی استفاده شد. داده ها توسط نرم افزار متلب و SPSS نسخه 21 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: یافته ها نشان داد نتایج آزمون تی مستقل از اختلاف نمرات پیش آزمون و پس آزمون دو گروه نشان داد که در گروه تمرین ثابت سرعت جابه جایی مرکز فشار تحت تکلیف دوگانه شناختی قبل از شروع حرکت بیشتر از گروه تمرین متغیر تصادفی بود (05/0P<). هم چنین نتایج تحلیل واریانس ترکیبی 2×2 در جابه جایی مرکز فشار بین دو گروه تمرین ثابت و تصادفی تقاوت معناداری نشان نداد (05/0P<). نتیجه گیری: به نظر می رسد بعد از تمرین ثابت کنترل پیش بینانه پاسچر تحت تکلیف دوگانه شناختی بهبود پیدا کرده است. این نوع تمرین باعث بهبود عملکرد کنترل پیش بینانه پاسچر بعد از وارد شدن اغتشاش حاصل از حرکت بدن شده است. نتایج تحقیق حاضر از فرضیه اصل اختصاصی بودن تمرین حمایت می کند.

پیش زمینه و هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی فعالیت الکترومیوگرافی عضلات اندام تحتانی و تنه بیماران مبتلا به فلج مغزی و افراد سالم هنگام راه رفتن عادی و راه رفتن با تکلیف دوگانه حرکتی بود. مواد و روش ها: 10 بیمار مبتلا به فلج مغزی و 10 نفر آزمودنی سالم همگن به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. با استفاده از دستگاه الکترومیوگرافی USB2+ EMG و الکترودهای سطحی دوقطبی، شدت فعالیت عضلات ES، RF و BF هنگام راه رفتن عادی و راه رفتن با تکلیف دوگانه حرکتی (راه رفتن همراه با حمل بار) ثبت گردید. پس از ثبت فعالیت الکتریکی عضلات، سیگنال های به دست آمده با استفاده از نرم افزار OT Biolab پردازش شدند. داده های به دست آمده با نرم افزار 22SPSS و روش های آماری ANOVA ویژه داده های تکراری در سطح معنی داری 05/0 تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد شدت فعالیت عضلات L3، BF و RF سمت چپ (به ترتیب 001/0= p، 041/0= p و 022/0= p) و عضله L3 سمت راست (027/0= p) بیماران فلج مغزی به طور معنی داری بیشتر از افراد سالم بود. وظیفه دوگانه حرکتی هنگام راه رفتن فعالیت عضلات سمت راست و چپ افراد سالم را تقریبا به طور مشابهی افزایش داد (001/0 = p). اما در افراد فلج مغزی وظیفه دوگانه باعث افزایش بیشتری در عضلات سمت چپ گردید (010/0 = p). بحث و نتیجه گیری: بیماران فلج مغزی هنگام راه رفتن عادی و راه رفتن با تکلیف دوگانه فعالیت عضلانی بیشتری از افراد سالم دارند. وظیفه دوگانه حرکتی فعالیت عضلات L3 و BF افراد فلج مغزی را بیشتر از افراد سالم افزایش می دهد که این افزایش می تواند به تلاش فرد برای حفظ وضعیت بدن و تعادل پویا در آن ها نسبت داده شود. در ارزیابی و طراحی برنامه های تمرینی ویژه افراد فلج مغزی، توجه به تکلیف دوگانه توصیه می شود.

هدف از انجام این پژوهش، تاثیر تکلیف دوگانه بر تعادل و فعالیت الکتریکی عضلات بود. بدین منظور، 40 آزمودنی از بین دانشجویان غیر ورزشکار دانشگاه تهران به طور تصادفی انتخاب و در 4 گروه 10 نفری قرار داده شدند (گروه تکلیف دوگانه، حرکتی-تعادل، شناختی-تعادل، تکلیف مجرد تعادل و گروه بی تمرینی (کنترل)). گروه اول علاوه بر تمرین تعادل بر روی دستگاه تعادل، با راکت پینگ پنگ به توپ ضربه می زدند، گروه دوم علاوه بر تعادل، آزمون اثر استروپ را انجام می دادند، گروه سوم فقط تمرین تعادل را انجام می دادند. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون های تجزیه و تحلیل واریانس یکطرفه، کرت های خرد شده و تی همبسته و مستقل نشان داد هر دو تکلیف دوگانه حرکتی-تعادل و شناختی-تعادل موجب تغییرات معنی داری بر تعادل شدند. تکلیف دوگانه حرکتی-تعادل روش مناسب تری بود. هیچکدام از گروه ها پس از دوره تمرینی بر فعالیت الکتریکی عضلات تاثیر معنی داری نداشتند. همچنین در بررسی میزان تداخل تکلیف ثانویه مداوم حرکتی و تکلیف ثانویه مداوم شناختی بر تعادل و فعالیت الکتریکی عضلات مشخص شد که تکلیف حرکتی تداخل بیشتری را بر تعادل و فعالیت الکتریکی عضلات ایجاد می کند. ازاین رو، می توان گفت اثر تمرین تکلیف دوگانه مناسب با کاهش نیازهای تکلیف یا خودکاری موثر خواهد بود.